ιντερλουδιο ( ηχος απο τα πιστολια του σεξ, οοι! )

αποψε σε ελεγαν χορνυ. παιξε με τις φιλες σου και τα αγορακια σου. και παρτο οπως θες, δεν μπορω να αντιμετωπισω τους τονους αυτοπεποιθησης σου, πολυ μεθυσμενος για να γαμησω, το λιονταρι κοιμαται αποψε γλυκια μου. ουιμπαουε.

η αλικη και ο λεναρντ ειναι πια παρελθον

η αλικη και ο λεναρντ ειναι πια παρελθον. καποτε εκεινος εκανε τον γυρο του θανατου μεσα στις ιριδες των ματιων της. καποτε τα ματια του ηταν ενα μπλε δωματιο. μεσα ηταν κρυσταλλοι στις επιφανειες τους αντανακλουσαν επιθυμιες ηχοι απο αγγιγματα. υστερα κυνηγουσε την σκια του μες στην βρομια της ταγγερης. οι μπητς ομως πεθαναν και αφησαν πισω τους μονο σταχτες. εκαναν την βουτια του κολυμβητη απο την θεση του αλεξιπτωτιστη. ο γουιλιαμ ενας σκατογερος που πουλουσε της ρωγμες της τσιμεντενιας του μουρης. ο χαντερ ες θα τιναξει τα μυαλα του στο διαστημα αφηνοντας εναν λεκε απο κεχριμπαρι στο πατωμα της κουζινας. μια γενια που ψαχνει τα ονειρα της κεταμινης. εκεινη ψαχνει τα ερειπια ματια του λεναρντ στην παραδεισενια παραλια της ασιλαχ.

θελω να συναντηθουμε στο μελλον Ι

θελω να συναντηθουμε στο μελλον, εκει που συναντωνται προεκτεινομενες, απ αυτη τη στιγμη, οι ευθειες της πραγματικης μας ζωης, με αυτες της φαντασιας μας που ερχονται απο απεναντι, ατσαλες και ατιθασες, φωσφοριζοντας για να συγκρουστουν, να προκαλεσουν πανικο, να γινουν λαμψεις βεγγαλικων σε θολους ουρανους και να αντικατοπτριστουν στο τζαμι που καθρεφτιζονται τα προσωπα μας, περιμενοντας για τετοια πανυγηρια αλλα αναβαλλοντας τα διαρκως ηλιθια και ανεξηγητα.

θελω να συναντηθουμε στο μελλον. θα βρισκονται εκει ολα τα προσωπα της ιστοριας μου, οι φιλοι μου, κρατωντας τον κρυμμενο τους ασσο επιδεικτικα και χαιρεκακα. θα εχουμε γλιστρησει μεσα απο την χαραμαδα που δεν μπορεσε να κλεισει καμια απο τις ψυχαναλυτικες σχολες, μεσα απο την ρωγμη που δεν αντεχει ποτε, σκαει και ανοιγεται μεσα σε ολη την καλλιτεχνικη δημιουργια, αναποφευκτη και εκδικητικη, κατασπαραζει το μυστικο του καλλιτεχνη που θελει να φανερωσει, κρυβοντας το καλυτερα.

θελω να συναντηθουμε στο μελλον. θα βρεθουμε σε καταλευκα σαν χιονι τοπια της φαντασιας μας. λευκα τοπια ανιδωτα. λευκα τοπια του μηδενος που γεμισε της ζωες μας. γεματα φωνες που δεν ακουγονται, νοημα που δεν υπαρχει, παγοβουνα ακινητα, φαλαινες και επικυρηγμενους. ο εμπειρικος θα διαβαζει ξανα και ξανα τον μεγαλο ανατολικο του κι εμεις θα πλεουμε, θα περιφερομαστε ...

σε ενα παραλληλο χρονο οι ανθρωποι που εκλεισαν τα ματια οταν επρεπε να τα ειχαν ορθανοιχτα και δεν μπορεσαν να ονειρευτουν θα αποφασιζουν αν κερδισαν η αν εχασαν τρωγοντας λογιστικα βιβλια

ντανιελ

ντανιελ. δεν σταματα να ταξιδευει, χωρις χρηματα και χωρις ρουχα. δεν σταματα να ταξιδευει. δεν σταματα να χαριζει, να χαριζεται. ακουει ντεβικς ακατασχετα, καπνιζει. καθε μερα ενα νεο ταξιδι. μεσα σε μωβ τρενα με ξενους ανθρωπους κυνηγα καινουργια ταξιδια. μεσα σε μωβ τρενα με πρασινες φωτογραφιες, αναπνεει αργα, αναπνεει αργα τον χρονο του πανω σε αυτη την χωρα που ζει, το απολαμβανει σιωπηλα και χαμογελα. θελει να γνωρισει το χωρο που του δοθηκε, θελει να αναπνευσει τον αερα που του δοθηκε, θελει να ζησει το μελλον που του δοθηκε. ντανιελ, γεννημενος με την καρδια που δεν μπορει να γεμισει. ντανιελ, κατω απο την σεληνη. ντανιελ, στα γκικς των ντεβικς. αν δεν μπορεις να τον βρεις κλεισε τα ματια σου και θα δεις οτι εισαι ηδη μαζι του. ντανιελ.

εκεινη αγαπουσε τα λουλουδια

εκεινη αγαπουσε τα λουλουδια. ολοι πρεπει να αγαπουν καποιον. εκεινη αγαπουσε τα λουλουδια, τον τροπο που μεγαλωναν μυστικα τις νυχτες, που διψουσαν για την ανασα της αυγης, την εξελιξη τους, την περιπλοκη των φυλων τους, το μεστωμα της γυρης στο κεντρο της καρδιας τους, το χνουδι του δερματος τους, την ηρεμια της πορειας τους κατα της εποχες, απο την τρυφερη τους ηλικια μεχρι το τελος τους μεσα σε ωχρες αποχρωσεις, η γαληνια παραδοση των πεταλων τους και η επιστροφη στο χωμα, κλεινοντας τον κυκλο, αποχωρωντας διακριτικα για την νεα αρχη του καρπου τους.

μερικοι λενε οτι εχω τον διαβολο μεσα μου

μερικοι λενε οτι εχω τον διαβολο μεσα μου. φαινεται στα ματια μου οταν κοιταζω μακρια και οταν φυσα αερας, οταν τελειωνει οι μουσικη και οταν κερδιζει η λυπη. μερικοι λενε οτι εχω το διαβολο μεσα μου που περιμενω με τις ωρες να πεσει ο ηλιος να μαζεψω τα σπασμενα του ματια, που περπατω χιλιομετρα χωρις σκοπο και για κανενα, που ξερω την γεωγραφια του σκοτεινου σου πλανητη και που κοιμαται η αλικη μεθυσμενη. που ειδα τον ντανιελ να κλαιει για χαρη της και να τρωει τις περλες που ειχε στο λαιμο της. αυτος ο διαβολος με εβαλε να ξερω την ωρα που τελειωνει η λιζα την δουλεια της κι υστερα οταν μισα το σωμα της να μαι κοντα της. ο ιδιος διαβολος με γνωρισε με τον αγγελο που πειραξε τα μυαλα του αλεξη και δεν μιλα πια σε κανενα. αυτος ο διαβολος πρεπει να εχει ενα σπιτι στην σεληνη, πρεπει να εχει τους χαρτες για την πολη που ψαχνω, πρεπει να εχει τα κλειδια των σπιτιων των ευτυχισμενων, αυτος πρεπει να προδωνει οτι ειμαι θλιμμενος, ξερει τα κοριτσια που γουσταρω, αυτος παιζει τρομπετα στις 6 το πρωι, αυτος τρωει τα λεφτα μου, αυτος εδιωξε την λουνα απο κοντα μου, αυτος εβαλε τον θυμο στο βλεμμα του αλκη και εσπασε τα πλευρα μου.

ετοιμασου για δακρυα

ετοιμασου για δακρυα. ετοιμασου για την αλμυρη τους γευση, το ζεστο τους αγγιγμα, την ειλικρινεια τους. ετοιμασου για δακρυα αγαπητε μου. αφησε το σωμα σου στην λυπη τους, αφησε το σωμα σου στη λυτρωτικη τους δυναμη, να σε σπασουν, να σε κανουν κομματια, να σε διαλυσουν. να σε αποσυνδεσουν απο τα καλωδια που φερνουν μεσα την απογνωση. τα καλωδια της μηχανης, τα καλωδια της αψυχης μηχανης που πατα σαν ελεφαντας την φωνη σου, που εξατμιζει τα δακρυα σου, φιμωνει τις αισθησεις σου και σε καταργει σαν ζωντανο οργανισμο. οι ανθρωποι γυρω μου αναπνεουν, τρεφονται, εκκρινουν, αναπαραγουν, κλαινε και γελανε, ειρωνευονται , θυμωνουν, πινουν και μεθανε, γαμανε, κανουν λαθοι, ερωτευονται, ακουν μουσικη, κοιταζουν τα αστερια, κοιταξαν τα αστερια, κρυωνουν, ιδρωνουν, περπατουν σε αγνωστους δρομους, περιφερονται, αλητευουν, αλητευουν, αλητευουν, καποτε ουρλιαζουν σαν λυκοι, ουρλιαζουν, γαυγιζουν, ενωνονται, ενωνονται, ενωνουν, δημιουργουν, φτανουν στο βαθος, σπρωχνουν, θελουν κι αλλο βαθος, πιο σκοτεινο, πιο αγνωστο , προς τα μεσα, προς τα μεσα τους, κουραζονται και βαριουνται γυριζουν πισω στην επιφανεια, διασκεδαζουν και ξεχνουν ως την επομενη νυχτα να αναψουν τα φωτα τους, τα κερια τους, να σκαψουν κι αλλο, να διαπερασουν την απογνωση, να φτασουν σε νεα αισθηματα, νεο βαθος.

ετοιμασου για δακρυα. δακρυα μεχρι να φερουν γελιο. σε ενα παρτυ με ματιες σπιθες, ετοιμασου για δακρυα, στο παρτυ με τα ξεχασμενα παιδια, τους παλιους φιλους, τους καλους καιρους με πυροτεχνηματα που στροβιλιζονται, την βραδια που αρχισε να ζεστενεται, τον ηχο των ποτηριων, του γελιου, εκεινη που σου μιλα, που ψιθυριζει, επειδη πλησιασες και της μιλησες, και νιωθει σαν εσενα, ξερει σαν εσενα, ετοιμαζεται για δακρυα, ετοιμαζεται να ειναι, να γινει η αιτια που εκλαψες, η αιτια που γελασες, που δυναμωσες, η αιτια που γραφεις, που την θελεις πισω, και γελαει και κλεινει τα ματια σαν εσενα και γερνει προς τα πισω το κεφαλι και δαγκωνει τα χειλη της και σου λεει πως ειναι ομορφο βραδυ με σωματα που χορευουν ως το τελος, ως το τελος της νυχτας.