εκεινη θελει να σου δωσει ενα φυλακτο να την θυμασαι. εσυ θελεις να κολυμπησεις με τους καρχαριες, θελεις να περπατησεις το νημα που ξετυλιγει o philippe petit, να ακουσεις τις πρωτες σταγονες της βροχης μες στο βαθυ πηγαδι της σαχαρας, τα τελευταια λογια του bowles, τις πρωτες νοτες του careful with that axe eugene, να ανεβεις στο δεντρο του ιουδα με γδαρμενα γονατα, να ακολουθησεις δρομολογια χαμενων εξερευνητων μεσα σε πηλινα ερειπια.

"να προσεχεις"

σχεδιαζοντας την μεγαλη αποδραση πισω στα παιδικα σου αισθηματα

σε βλεπω να χορευεις. αγκαλιαζεις τους ηχους με κινησεις. οι κινησεις ακολουθουν το ρυθμο της καρδιας σου. η ζωη σου ακολουθα το ρυθμο της καρδιας σου. η καρδια σου κτυπα σαν του mealnes τα βηματα στο μονοπατι για το χαμενο σπιτι της παιδικης του καρδιας.

κατω
απο τα φωτα
ενος προβελεα
ο νηλ γιανγκ
ψαχνει
τους ηχους
απο την πρωτη του φυσαρμονικα.

οι ανασες μας αφηνουν σημαδια στην παγωμενη ατμοσφαιρα. μου λες πως σου φτανει μονο το ζεστο μου δερμα και χανομαστε μεσα στο πληθος. σε βλεπω να χορευεις τη καθε στιγμη αφηνοντας πισω σου λαμψεις απο γαλαξιες εκρηξεις του πρωτου παιδικου σου θυμου.

παραμεριζοντας φυλωματα
ο mealnes
σαν του πρωτου
αγαπημενου του φοβου
το καρδιοκτυπι
ακουλουθει τα γραφηματα του
κρυμμενου του χαρτη.

περπατουμε σε δρομους μιας πολης που ετοιμαζεται για γιορτη. τα προσωπα των ανθρωπων της καθρεφτιζονται μεσα σε γυαλινες σφαιρες. περιεργες αποχρωσεις σε εικονες γυρω μας βαμενα χαμογελα των κλοουν με καπελα απο μεταξι. νιωθω το χερι σου στην παλαμη μου μπλεγμενα δακτυλα. αφη.

τα παιδικα μου
μυθιστορηματα
καιγονται
στην παλια σοφιτα.
μυριζει βρεγμενη γη.

καποτε θα γραφτει ενα τραγουδι για ενα σπιτι που στον κηπο του τα φυτα θα μεγαλωνουν κρυφα τις νυχτες. καποτε σ αυτον το κηπο θα χαμογελασεις αναβοντας το πρωτο σου τσιγαρο μετα απο χρονια. θα μυριζει βρεγμενη γη.

της ελενης βακαλο
οι ρυτιδες φανερωνουν
οταν ριχνει μικρα
χαμογελα
οτι απομεινε
απο τα μεγαλα
ονειρα

ηχοι απο κρυσταλα και σταγονες που σπαζουν, απο τα βλεφαρα σου ηχοι οταν τα ανοιγεις και οταν τα κλεινεις ηχοι οι λεξεις που μου ψιθυριζεις στ αυτι. περναει απο διπλα μας ο κυριος Βερντου. γελας και υστερα με φιλας.

ο ν.καββαδιας
κρυβει
την πρωτη του
σπασμενη πυξιδα
μαζι
με την καρδια του Copil

ακολουθουμε τους ηχους της γιορτης στο δρομο που κρυβαμε φυλακτα κτιζοντας το Μεγαλο Ναο της παιδικης μας ζωης κατω απο τα ματια της νυχτας αστερια με ονοματα απο ενα αρχαιο μεξικανικο ημερολογιο.

διψασμενοι
οσοι ψαχνουν
για του syd barrett
την κρυμμενη
καρδια

σε βλεπω να χορευεις διωχνοντας απο πανω σου τα πρεπει μιας ζωης.

μικρος οδηγος για την ευτυχια

" it was a dance of masks and every mask was perfect because every mask was a real face and every face was a real mask so there was no mask and there was no face for there was but one dance in which there was but one mask but one true face which was the same and which was a thing without a name which changed and changed into itself over and over "




"Beautiful losers" Leonard Cohen.

σπρωχνοντας τη λυπη οπως ενα σαραβαλο στον γκρεμο

σπρωχνοντας τη λυπη οπως ενα σαραβαλο στον γκρεμο οι φιλοι μου σιγοψιθυριζουν τραγουδια για φυγαδες. πετανε παλια ημερολογια και χαρτες. το παλιο κοντραμπασο του μαρτιν, τα αγγελικα φτιαγμενα χερια σου, τις κρυφες σου επιθυμιες. γελανε υπεροχα. ατενιζουν τις μερες που ερχονται μεσα στα μπαρ τις παλιας συνοικιας, τα κοριτσια που τους περιμενουν να γυρισουν για τις φωτεινες νυχτες, τις βραδυνες φωτιες στις παραλιες. μια ζωη φτιαγμενη απο τραγουδια και κοχυλια γυρω στο λαιμο σου, πρασινες αποχρωσεις απο τα καβουκια των αχινων και κιτρινα χρωματα απο καμενα ηλιοτροπια. οι ανεμομυλοι μετρουν τις μερες του καλοκαιριου μεχρι να γυρισουν τ αγορια. τα τρενα κυλανε αναποδα. σκισμενες σελιδες απο βιβλια ξεθαβονται απο την αμμο.

σπρωχνοντας το φοβο οπως ενα σαραβαλο στον γρεμο οι φιλοι μου επιστρεφουν στο νησι. πετανε αναμνησεις, φυλακτα, ξυραφια, εισιτιρια. οι λυκοι θα σχηματισουν τις αγελες τους. ο λενυ μπρους δεν θα φοβαται κανενα. ο πατυ κλαρκ θα κυκλοφορα ανεμελος στις ακτες. ο πατυ κλαρκ χα χα χα. θα γελα αληθινα ως τα κοκαλα. θα τραγουδανε σε ξενες γλωσσες. θα φορεσεις το αγαπημενο σου φουστανι και θα νιωσεις οπως τη πρωτη φορα που ακουσες το wish you were here. θα νιωσεις ξαπλωμενη στο γρασισι τις αχτιδες του ηλιου.

σπρωχνοντας τη λυπη οπως ενα σαραβαλο στο γκρεμο κρυβεσαι μεσα στο παλιο μας σπιτι. στολιζεις με μαργαριτες και βοτσαλα τα παραθυρα. ερχονται οι φιλοι σου και εισαι δεκαξι. εισαι ενταξει. φτιαχνεις ιστοριες σε μικρα τετραδια. μικρους οδηγους για την ευτυχια. απροσμενες συναντησεις κοντα στη θαλασσα. μυνηματα στον αερα. κερματα στο πηγαδι. στη πισω αυλη παρατημενες βαρκες. αυτοι που ερχονται μενουν για παντα στον ανεμο. τα βηματα τους στην αμμο. τα χειλη τους στα χειλη σου. σε πεντε χρονια, σε δεκα χρονια, σε τριαντα χρονια, αυριο θα σε αγαπουν οπως την πρωτη φορα που αναγνωρισαν τη ανοιξη. ανοιγει η γη σε καποια μερη που ξερεις. βλεπεις το κρασι χυμενο αιωνες πριν για το καλο ταξιδι. σε καποια σημεια στον οριζοντα βλεπεις τα λευκα μαλλια του γεροντα να κυματιζουν στον αερα.

εκεινος θα σου μαθαινει να δενεις τα κορδονια σου. οι φιλοι σου θα σου μαθαινουν να φτυνεις. εκεινος θα σου μαθαινει τα δεντρα και τους αστερισμους. με τους φιλους σου θα κλεβετε ξενα σπιτια. θα σου μαθαινει να δενεις τη γραβατα σου. με τους φιλους σου θα καπνιζετε ασταματητα. θα προλαβεις να δεις ενα του δακρυ πριν να μπεις μες στον στρατωνα. κι οταν ο "γεροντας θα παλευει με τον αγγελο" θα κλαψεις μονος σου μακρια απ ολους κ απ ολα. με τους φιλους σου θα γινετε κομματια.

ξενυχτας με τον μικρο ναυαγο. θαβεις τις σελιδες του βαθεια μεσα στην αμμο. ο ροβινσωνας κρουσος γεμιζει με δυναμιτη τη καρδια σου. θελεις να χορεψεις αλλα δεν ξερεις τα βηματα. στα μαθαινει ο φρεντ αστερ. γινεσαι δραπετης με τον μπαστερ κητον. θα ανατιναξετε την παλια αποθηκη.

αγαπας ενα αρχαιο δεντρο. στεκει μονο μες στην επιπεδη γη. εχεις χαραξει καποιες ιστοριες πανω σε φλουδες απο τον κορμο του και τις φυτεψες βαθια στο εδαφος. σε λενε αλικη και καποτε στεκεις μονη μες στη βροχη. ακομα δεν ξερεις γιατι γυρισες το κεφαλι οταν προσπαθησε να σε φιλησει. σου ειπε να σκεφτεις 3 λεξεις. υστερα χαθηκε μες στη μεγαλη πολη. μες στα υπογεια της παιζουν μαιλς ντειβις. εχεις μεγαλωσει και εχεις βαψει τα μαλλια σου. καποτε κλεινεις τα ματια και τον σκεφτεσαι.


ροδακινο, μελι, σαγαπω


στον ουρανο της ναντης πετανε αεροστατα. το βραδυ πανω απο τη γεφυρα σκανε πυροτεχνηματα. η καρδια σου χορευει οπως την οντιλ στο bande a part. θελεις να χορεσεις ολες σου τις στιγμες σ ενα φιλι. δεν εισαι πια δεκαξι. οι φιλοι σου κανουν καριερα. αλλαζουν αυτοκινητα.

κουαηχοκα

ακουω τη μουσικη απο το δωματιο σου. δεν εχω τιποτα να κανω που να με πληγωνει. ζω ελευθερος χωρις εσενα. κυνηγας ανεμους, κυνηγας χωρες παγωμενες. ζεις ελευθερη χωρις εμενα. θυμασαι τις συναυλιες; πιστευω στα κογιοτ και στη ζωη σαν αφηρημενη ιδεα.

ακουω τη μουσικη απο το δωματιο σου. κλειδωνεις τη πορτα και φευγεις απο το παραθυρο. σε περιμενει η αλικη, ο λεναρντ, ο ντανιελ. θα φτιαξετε μια μπαντα. θα ταξιδευτε σε παλιες πολεις. θα κοιμαστε στις παραλιες. θα ζηλευεις τα γκνου.

φωτα στις πολεις. μεθυσμενοι στους δρομους. μουσικη απο τα αστερια. εικονες απο τα μπαλκονια. γκραφιτι στους τοιχους. σχεδια για μια επανασταση. ερειπωμενα σπιτια. εγκατελειμενοι σιδηροδρομικοι σταθμοι. διελυμενα εργοστασια. δεν εχεις τιποτα να χασεις εκτος απο την ειλικρινεια στο βλεμμα. απιστευτο τι θα μπορουσες να εχεις.

κανενας σαν εμας στη λισαβονα. θα ψαχνεις καποιον σαν εσενα. θα το ξεχασεις οταν γνωρισεις τη λουνα. η δυναμη της φυσης. κουαηχοκα. θα ψαχνεις τις ψυχες. κουαηχοκα. θελεις κατι δικο σου. δεν εχεις τιποτα. τιποτα που να σε πληγωνει. κουαηχοκα.

γυρνας και μπαινεις απο το παραθυρο. παιζει ακομα το ιδιο τραγουδι. πιστευεις στα κογιοτ και στη ζωη σαν αφηρημενη ιδεα. ακουω τη μουσικη απο το δωματιο σου.

αυγουστος

σκεφτεσαι τη νεα σεληνη ταξιδευοντας στις ακτες του αυγουστου. ενα βλεμμα απο περασμενα καλοκαιρια. ο θυμος της σβηνει με κοκκινη αλκοολη. τα χειλη της κρατουν μια λεξη που θα αγαπησεις, θα την θυμασαι καθε καλοκαιρι που θα νιωθεις ελευθερος, θα την ψιθυριζεις μες στα αυτι της μα εκεινη δεν θα 'ναι εκει, καποτε θα την ψιθυριζεις και στον υπνο σου. ολα αυτα δεν θα τα ξερεις γιατι εισαι γυμνος μες στα νερα του αυγουστου και για ολα αυτα δεν θα σου καιγεται καρφι, ολα αυτα θα ναι για τους πλουσιους. μονη σου αναγκη ειναι τα γυμνα σας σωματα, το νερο, η γη, το πως φαινεται ο οριζοντας καταμεσης της θαλασσης, πως κατω απο την αμμο κρυβονται ναυαγια.

εκατομυρια μοναδες αποστασης μακρια μεγαλωνει το γρασιδι που ισως περπατησουν τα γυμνα ποδια των παιδιων σου. σκεφτεσαι τις πιθανοτητες. θαυμαζεις αυτη την συνεχεια. το παρον που ειναι παρελθον μεσα στα ματια καποιων που εχουν γνωριμες αποχρωσεις στις ιριδες. ολα αυτα διαλυονται με ουσιες που διαπερνουν τις νευρικες σου συναψεις. ψιθυριζεις τη λεξη της. ο θυμος της γινεται δακτυλιδι γυρω απο τον κρονο. εκατομυρια ετη φωτος μακρια οι ζωες σας κυλανε υπεροχα.

σκεφτεσαι τη νεα σεληνη στις ακτες του αυγουστου.

μπλογκς

αγορι στους δρομους. φωνες απο τους πανκ δρομους του μαντσεστερ. ασσοι στα μανικια. απατες και μικροκλοπες. παρελθον χωρις ονομα. αληθεια το μονο που ζητας. αληθεια το μονο που ζητας ειναι ερωτας. σπασμενα μπουκαλια, αιμα και αλκοολ. θα τους σπασω τα κεφαλια.

αγορι στους δρομους. χορευεις μεχρι να πεσεις νεκρος. χορευεις σαν τον ιγκυ ποπ. καμια αναγκη για χρηματα. αναγκη.

γνωριστηκαν σε ενα καφε στο εδιμβουργο. διαβαζες πινσον. τους ξεχασαν ολους και ζουν σαν πουλια στην ανταρκτικη.

μπολογκς

φωνοκιβωτιο

αποψε ενα παιδι ειχε το βλεμμα σου. ηθελα να σου θυμησω μερικες απο τις αγαπημενες σου ερωτησεις. ποσες πανσεληνους εχεις ακομα? ποσοι θα κοιμηθουν αποψε χωρις δικαιοσυνη?

ενα μηνυμα για σενα, ρουντυ

εχω ενα μηνυμα για σενα. θα το βρεις την ωρα που κλεινεις τα ματια και μπαινεις στο ονειρο, την ωρα που σπαζουν οι ηχοι στις συναυλιες κ γινεσαι ενα με το πληθος, την ωρα που δεν σου φτανει και κοιταζεις τον οριζοντα σαν να ναι το σπιτι σου, οταν νιωθεις οτι σου λειπει η λεξη που την ακουσες παιδι και την θελεις απο τα ιδια χειλη, με την ιδια γευση, την ιδια αφη. συναντησε με στην πετρινη πλατεια. εκει που γκραφιτι με λογια του μπορχες αρχιζουν τις ιστοριες των περιπλανωμενων. εκει που αφηνουν τις λεξεις τους φοβισμενα παιδια, κυνηγημενα, αποφασισμενα. " η αλικη κ ο λεναρντ ειχαν μερες υπεροχες", "ο παραδεισος εχει τα χρωματα απο το δωματιο σου", "τα κουρελια τραγουδανε ακομα". θα περπατησουμε στους δρομους, θα περασουμε κατω απο την αψιδα, θα σταματαμε στις γεφυρες, θα ανεβουμε στις ταρατσες, θα περασουμε απο τις γυναικες της αλφαμα, τα παιδια του ευφρατη, τους τρελους του αμστερνταμ. καθενας θα μας λεει τη λεξη του. θα τις καρφωνουμε στους τοιχους. σημαδια μιας πορειας για τη νεα πολη, την καινουργια ζωη, μελανι μες στα αρχιτεκτονικα σχεδια του ιταλο καλβινο. θα φτασουμε στο σπιτι που χτιζει μια κινηματογραφικη ορχηστρα. ο παουντ θα βγαλει το καπελο του στην εισοδο, τα χερια του γεματα χωματα απο τα θεμελια. στην πισω αυλη μεξικανικα φωτα, η εντιθ θα γευεται το λικερ απο τα μυθιστορηματα του κουντερα, ο καζουο ονο 100 χρονων θα χορευει μονος του πανω στα νερα της νεκρας θαλασσας, ρευματισμοι ευχαριστησης θα τρανταζουν τις αρθρωσεις του, μεσα στα χερια του μπλεγμενα νηματα, θα τα κοβει ενα ενα ελευθερωνοντας τον μαρσελ μαρσω απο τα πρωτα του ψευτικα δακρια.