ακτημονες

με των χεριων του τις ρωγμες και του μετωπου του τις ρυτιδες σε πλησιαζει μεσα απο το φως ενος καλοκαιριου που δεν θα ξεχασει και δεν θα εξομολογηθει ποτε και σου φαινεται νεος σαν απο το παιχνιδι να ερχεται μισοκλεινεις τα ματια για να διακρινεις. με των χεριων του τις ρωγμες και του μετωπου του τις ρυτιδες κοντα σου σκυβει και σου μιλα για το ονειρο και σου μιλα για την αγαπη και σου μιλα για τα παιδια που γινονται αντρες και σου λεει πως αυτο το σπιτι το εχτισα για σενα. υστερα φευγουν τα πουλια οπως σε ενα μυθιστορημα παλιο και στις πλατειες της λισαβονας και τον ακους να σου μιλα και τον βλεπεις να φευγει και τον ακους του ονειρου τις λεξεις να μιλα για το πως κτιζονται τα σπιτια και τον βλεπεις να φευγει σε ενα δρομο που χανεται μεσα στου καλοκαιριου το φως και σε κατασκευες απο ξεραμενα κλαδια και δακρυα και μακρινες ελπιδες γεματες δρομους και πιστη και ερωτευμενα φιλια και αγαπη για τα σκοτεινα δαση και τις περιπετειες και το κυβισμο της μοτοσυκλετας και κατι στιχους παλιους ξεθωριασμενους και για την ελευθερια ετσι γενικα ως αισθημα ή ως θλιψη και πιο ειδικα οπως τοτε που εχτιζε σπιτια στις ερημους στις θαλασσες στις πολεις στα ονειρα στου ποτε τις κρυμμενες πλατειες στου παντοτε την πληγωμενη καρδια στου τιποτα τον ψευτικο χρυσο στις ακτες που τις χωριζουν οι θαλασσες των μεγαλων ταξιδιων στου ουρλιαχτου τα λογια και στους ψιθυρους των εραστων σε οσους εζησαν της εμπιστοσυνης το δεσιμο με εναν αλλο και εδωσαν το χερι ή του μυστικου τους το καλοζυγισμενο βαρος. ετσι σου μιλα για να μην σου κοβονται τα ποδια οταν προκειται να ζησεις ή της αποφασης να τα πεταξεις ολα οταν ερθει η στιγμη να παρεις. ετσι σου μιλα πως η καλοσυνη δεν ειναι φοβος οταν το φοβο μαθεις να κοιτας στα ματια και πως η μονη πιστη ειναι η αγαπη. .

εκεινο το βραδυ ανεβαινε η θαλασσα μεχρι τα γαλαζια σου ματια

εκεινο το βραδυ ανεβαινε η θαλασσα μεχρι τα γαλαζια σου ματια. θα σε αγαπα σαν δελφινι, η μοιρασμενη σου σκεψη αναμεσα σε μια πατριδα απο σπασμενα ποιηματα και μια γευση αλμυρη ενος φιλιου χαμενου. τις μεγαλες τρικυμιες αναμεσα στα ποδια της αναζητας πατωντας μαλακα πανω στην αμμο να μην αφησεις ιχνη. απο το βαθος προς την επιφανεια και απο τον ουρανο μεχρι τους κρατηρες των ηφαιστειων οι σπασμενοι χαρταετοι ειναι ακομα δεμενοι με τα ιδια νηματα, οσο προσπαθεις να τα ξεμπλεξεις τοσο περισσοτερο τυλιγεσαι απο μια ζεστη ενος κορμιου που μες στους αιωνες πολεμα να νικησει το βαθυ σκοταδι ματαια. οσο δεν τα καταφερνει τοσο περισσοτερο αγαπα τις εκκρισεις/αισθησεις που του αφηνει στα χερια το σπασιμο των στημονων των λουλουδιων,το τεντωμενο νημα ενος χαρταετου που ταλαντευεται στον αερα,το γαληνιο νερο μεσα στη μεση της θαλασσας, τα λαγονια κ οι γωνιες των χειλιων σου, επουλομενες πληγες απο παιδικες περιπετειες. και ο χρονος εχει χαλασει το νημα γυρω απο τον καρπο σου, το πετας σε σκοτεινο πηγαδι και μεχρι να συναντησει το νερο, ολα αυτα που εζησες και δεν μπορεσες να πεις γινονται ξανα απο την αρχη τους, τυλιγμενα με τον ομφαλιο λωρο. χωρις να ξερεις των πηγαδιων το βαθος, αρνεισαι να μετρας το χρονο με μηχανισμους απο γραναζια και κινησαι μεσα στα ονειρα της νυχτας σαν αρπακτικο και σαν αγγελος. η πολη θα ζησει για παντα. τα παιδια που κατεβαινουν στο λιμανι κοιταζουν στα ματια και καποτε γελουν μεταξυ τους.

μικρος οδηγος για την ευτυχια

" He defied this rule from the moment he was born. He didn't like the earth, much less forests. He didn't like the sea either, or what ordinary mortals call the sea, which is really only the surface of the sea, waves kicked up by the wind that have gradually become the metaphor for defeat and madness. What he liked was the seabed, that other earth, with its plains that weren't plains and valleys that weren't valleys and cliffs that weren't cliffs".

2666, Roberto Bolano

εεεεεεεεεεεε!

παρισι. 3 μερες κυνηγαμε τις χαμενες λεξεις του γκυ ντεμπορ. οι δρομοι του ειναι η κρυφη μας πατριδα. εεεεεεε ο ουρανος ειναι γεματος αστερια! μην κρυβεις το φοβο σου. μεσα στις αντακλασεις του φωτος οι φωνες των δρακων, η τιγρης του μπορχες, οι yello:

I wish the wind was cold I wanna hold you

καθε ταξιδι ειναι μια ζωη. στον ωμο ο σακος με τα βιβλια που γουσταρεις, το πεισμα του αλεξη δαμιανου, στο στομα μια γευση απο ροδακινο οταν δακγωνες το δερμα της. εεεεεεεεε δεν θελει πολλα! 3 λεξεις μπορουν να γινουν τραγουδι να σου ξεσκισει τη καρδια:

dream baby dream, forever

καποτε δεν θα μπορεις με τα χερια να αδραξεις, με τα ποδια να περιπλανηθεις στους μεγαλους δρομους, με τα ματια τα μικρα θαυματα του κοσμου να ατενισεις, σαν του mark e. smith τα σαπια σου δοντια δεν θα μπορεις να πεις:

This is the greatest time of my life

βλεπω το κοσμο με τα ματια σου. νιωθεις την ευτυχια με την καρδια μου. χωρις βαρυτητα σ ενα ονειρο πεταμε τα γραμματα της elise στον αερα κ αυτα σκανε σαν βεγγαλικα πανω απο την δυτικη οχθη:

Oh Elise it doesnt matter what you say