Saturday, November 12, 2011

Ρινγκ

στην αρχη το εκανα απο αφελεια και φοβο. οπως τα βλεπω ομως τωρα τα πραματα δεχομουν τα παντα γιατι ημουν αφελης. καθε ακυρο χτυπημα, χτυπηματα που δεν ειδε ο διαιτητης και χτυπηματα που εκανε πως δεν ειδε, χτυπηματα κατω απο τη ζωνη, στα αρχιδια , στα γονατα, στους αστραγαλους πατηματα, ξενυχιασματα, φτυσιμο στα μουτρα, μες στα ματια. δεχομουν τα παντα, καποτε ελεγα πως αυτο του ξεφυγε και καποτε πως δεν το θελε, καποτε πως το φερε η δινη του αγωνα και αλλοτε πως δεν θα μπορουσε να ειχε κανει κ αλλιως αν τον ειχα στριμωξει, αν εβλεπε πως θα χανε τον αγωνα, αν τα ματια ειχαν γεμισει αιμα και οιδημα. δεχομουν και δικαιολογουσα τα αδικαιολογητα, τα πονηρα, τα κακιασμενα και ας μην τα κανα εγω, ας μην ανταπαντουσα, ας εχανα στο τελος με τσακισμενα πλευρα και μωλωπισμενες κνημες. υστερα ωριμαζα με στις αρενες. μεγαλωνα. πριν τον αγωνα ενιωθα πια μες στις φλεβες και τις μηνιγγες μονο την αδρεναλινη της προσμονης του αγωνα και οχι το φοβο του αγνωστου, της ηττας ή του πονου. ειχα στον ουρανισκο τη γευση του αιματος και οχι τον πονο του χτυπηματος και τοτε θαρρω πως ακομα τα δεχομουν τα αδικα και τα παρανομα γροθοκοπηματα και αγκωνιες γιατι πιστευα στον δικαιο αγωνα. αυτο που λεγε ο πατερας μου μες στον πονο και την αδικια, μες τις ταπεινωσεις φαινεται ο δικαιος. κι αν εφευγα παραπαιωντας και θολος από τις αιμορραγιες ειχα μεσα μου μια ευχαριστηση πως δεν αδικισα κανενα. και σκεφτομουν πως και αλλοι κιντυνεψαν να χασουν τη ζωη τους κι αλλοι την εχασαν για να παραμεινουν δικαιοι ή γιατι παλεψαν για το δικαιο του αλλουνου ή το δικο τους. και τι νοημα να χει ο κοσμος αν δεν υπηρχε δικαιοσυνη; αν με του ζωου τα ενστικτα σφαζομασταν και αλληλοσπαραζομασταν. τωρα που φευγω απο το ρινγκ ενας παλιος μποξερ και παλαιστης, ενας σκυλος γερασμενος, αχρειαστος και σαραβαλιασμενος. τωρα που θα φυγω ορθιος ή ξαπλωμενος απο την αρενα, ξερω πια καλα μεσα μου, κι ας ειναι οεγκεφαλος ανεπιστρεφα τραυματισμενος, ποιος ειμαι και με ποια υλικα την εχω φτιαξει την ζωη μου. κι ακομα τα δεχομαι τα πισομαχαιρωματα, πιο καλα τα δεχομαι. δεν εχω πια ψευδαισθηση, και δεν εχω φοβο, δεν εχω μες στα σωθικα παρα τα αιματωματα και τον ταλαιπωρημενο σπληνα καμια απογοητευση, κανενα μισος και ουτε κομπους στο στομαχι. κοιταζω ελευθερα και κοιταζω βαθια. κοιταζω ελευθερα και κοιταζω βαθια του αντιπαλου μου τα ματια. κοιταζω ελευθερα και κοιταζω βαθια του αντιπαλου μου τα ματια σαν να ναι τα δικα μου. και δεν ειναι πια ουτε της δικαιοσυνης το αισθημα που κανει τα τρανταγματα στα κοκαλα και τις κλειδωσεις των ανομων χτυπηματων ευχαριστα. δεν ειναι αυτο που τα κανει καλοδεχουμενα παρα η συμπονια και ισως και η αγαπη για τον αντιπαλο. αυτον που φανηκε αδυνατος για μια στιγμη, που εχασε τα βηματα για ενα δευτερολεπτο,την βαση του στο παλκο, που κλονιστικε η πιστη του στη δυναμη της αριστερης ή της δεξιας του γροθιας, που εσπασε η αμυνα του, που του φανηκε ο πονος αβασταχτος, το τσουξιμο στα ματια σαν απο οξυ ή του ρινγκ χωρις διαφυγη στενος σαν φυλακης ο χωρος. πιο καλα τα δεχομαι τωρα πια, και πιο γλυκα ειναι της απελπισιας αυτα τα χτυπηματα, της αδικιας, της πονηριας, της κακοηθειας. πιο καλα τα δεχομαι απο αγαπη για αυτον που μου χαριζει τον μονο αγωνα που ξερω, τον μονο χορο, την μοναδικη παρασταση. και δεν εχουν πια οι νικες αξια, αυτο που για αλλους ειναι δοξα και αλλους καριερα, μπροστα στης ηττας ακουγοντας μισολιποθυμος την αντιστροφη μετρηση ξεροντας πως ακομα και αν δεν εκανες πολλα, ακομα και αν ειναι η μνημη διαλειπουσα και κατακερματισμενη εχεις μαθει να ναι το σωμα σου σκληρο απο τις επουλωμενες και ανοιχτες πληγες, η καρδια σου αφοβη σαν του θηριου και η ψυχη σου ετοιμη τα παντα να αγαπησει ..

Wednesday, August 10, 2011

παραλια

βραδιαζει στην παραλια και μεσα στα χρωματα του ηλιου που βυθιζεται γεννιεται το τοπιο του ονειρου τους. τα γυμνα τους ποδια στην αμμο οι ανασες τους στον αερα το μελαχρινο τους δερμα μεσα στις μωβ αποχρωσεις.

οπου υπαρχει θαλασσα ειναι βυθος με μουσικη απο κοραλια και αρχαια οργανα ειναι των σωματων τα μυστικα που αναδυονται σαν εκπνοες με χρυσες και αργυρες φυσαλιδες στην επιφανεια. αναποδα ο κοσμος τα μεσα εξω οι ψυχες αληθειες τα βλεματα.

το νησι σου η τηλος και μεσα σου η καλυμνος. των σφουγγαραδων την βαθεια εισπνοη πριν την καταδυση μετρας με κτυπους της καρδιας σου και αυτοι εσπερους, πορφυρους και ματια της παναγιας για καθε σου δακρυ σου χαριζουν.

Saturday, February 12, 2011

μικρος οδηγος για την ευτυχια

τελευταια παραγραφος



"The Sea" John Banville