Saturday, January 20, 2007

αλικη

αλικη. πως θα θελε να ναι μες στα βαθια νερα ενος ωκεανου απο αγαπη πως θα θελε πως θα θελε καθαρη ασπρη αγαπη με φιλια και με αγγιγματα με φιλια και την μουσικη τους ενα κουαρτετο να παιζει για αυτην πλεοντας ελευθερα μες στην μπλε ατμοσφαιρα τραγουδια για τον νοτο και οι μουσικοι να εχουν τα ματια του σταϊπ και τα κοχυλια να βγαζουν τους ηχους του κροταλια και η μνημη να ναι κλεισμενη μες στο δωματιο ενος μοτελ με τα λογια του λεναρντ και εξω μια νεον πινακιδα να φλεγεται λες και θελει να εκτοξευθει

κι αν εκτοξευθει κι αν σκασει μες στον ουρανο

θα πινει το λικερ της ιρεν μες στην κοκκινη ταινια του κισλοφσκι και την τεκιλα που φερνει μονο ευτυχια και μεσα ενα μεθυσμενο σκουληκι θα ξετυλιγει το νημα της νεας της ζωης θα φερνει πιο κοντα το βραδυ της παρασκευης και την ανασα της αγαπης και με το σωμα του κοντα της θα ανταλλαζουν ανασες και θα ζουν ετσι για αιωνες

κι αν σπασει το νημα οπως καποτε σπαζουν τα ματια

θα ναι χαρουμενη που θα αφεθει ελευθερη μες στον ωκεανο της οποτε θελει να ρουφα το σαλιο απο τις δαγκωματιες του πανω στο δερμα της και θα ναι χαρουμενη που δεν τα ανταλλαξε ολα αυτα με χρυσο, με ιδεες, με πτυχια και πλυντηρια.