1. Η ιστορια της λουνας

Ο δεκεμβρης ηταν καλος μηνας. Τα ματια του χαρηκαν με το φως σου να τα περιτριγυριζει, να τα ψαχνει μες στο σκοταδι. Οι αισθησεις του δουλευαν σαν νεανικες αρθρωσεις μεσα στα νερα της ερυθρας θαλασσας και οι υποσχεσεις σου για το καλοκαιρι ηταν αρκετες για να κρατησουν μια ζωη. Μια ζωη ( θαυμα να το γραφεις, να προσπαθεις να την καταλαβεις να την κρατησεις, θαυμα, να μην τα καταφερνεις μονο σε θραυσματα μονο σε γραμματα ζ ω η μονο) Μια ζωη. Ο δεκεμβρης ηταν καλος μηνας.

Εσυ ξεκινουσες με ενα λεοφωρειο. Δεν ηξερες οτι θα τον συναντουσες. Στο μυαλο σου δεν υπηρχαν υποσχεσεις, μονο το καλοκαιρι. Δεν ηξερες τιποτα αλλο. Δεν ηθελες να ξερεις τιποτα αλλο. Σε ενα τετραδιο ειχες γραψει: ''τιποτα'', το εσβησες, το ξαναγραψες, εγραψες διπλα ''αλλο'', σηκωθηκες. Ο οδηγος σε κοιταξε, καταλαβε. Πηρε το χαρτι απο τα χερια σου. Φορουσε λευκα γαντια. Παραξενευτηκες. Εβγαλε ενα στυλο απο το στομα του. Συμπληρωσε: ''μονο αγαπη''. Πως σε λενε? Σου εγνεψε, με το κεφαλι, οπως καθε οδηγος. Λουνα.